Region Puszczy Białej będący części większego kompleksu Puszczy Kurpiowskiej rozciąga się w widłach Bugu i Narwi na wschodzie docierając do Ostrowi Mazowieckiej, a na północy do Długosiodła. Jego krajobraz naturalny i kulturowy ukształtowało położenie nad dwiema rzekami, które miały decydujący wpływ na rozwój osadnictwa, szlaków handlowych oraz wyznaczały kierunek podejmowanej przez mieszkańców działalności (rolniczej i pozarolniczej). Na tym silnie zalesionym terenie, zdominowanym przez piaski, gleby bielicowe i brunatne, z licznymi strumykami, rzeczkami i terenami bagiennymi wyodrębniły się dwie grupy kulturowe o różnych profilach gospodarczych. Grupa pułtuska (rolnicza) z terenami w zachodniej części posiadała stosunkowo dobre ziemie uprawne, natomiast grupa ostrowska (puszczańska) prowadziła gospodarkę leśną i łowiecką. Puszcza Biała od wczesnego średniowieczna, aż do sekularyzacji dóbr kościelnych w 1795 roku znajdowała się w większości pod jurysdykcją biskupów płockich, którzy sprowadzali na te tereny nowych osadników – Kurpi z Puszczy Zielonej specjalizujących się w gospodarce leśnej. Wraz z nowymi osadnikami przeniknęły na te tereny nowe atrakcyjne wzorce kulturowe, które rdzenni mieszkańcy asymilowali w miarę swoich potrzeb kształtując w ten sposób własną odrębność Kurpi Puszczy Białej.
Haft kurpiowski od zawsze związany był z odświętnym, tradycyjnym strojem, gdzie dominował na kobiecych lnianych koszulach zdobiąc przyramki, kołnierze i mankiety. Zarówno sam strój jak i pojawiający się w formie jego dopełnienia haft związany był z rozkwitem ludowej twórczości przypadającym na połowę XIX wieku. Zarówno strój jak i wszystkie materiały ubraniowe i dekoracyjne powstawały we własnym gospodarstwie domowym. Początkowo drobne wyszycia hafciarskie występowały na wąskich mankietach i kołnierzykach zarówno koszul kobiet jak i mężczyzn.Haft czerwony w swojej wersji pierwotnej był delikatnym ornamentem zbudowanym z luźno ułożonych elementów, niekiedy podkreślonych czarną nitką dla lepszego wydobycia kształtu poszczególnych motywów i wzbogacenia całego wzór. Z kołnierzy i mankietów wyszycia przechodziły na przyramki zdobiąc ramiona prostym ornamentem wzdłuż linii łączącej rękaw z koszulą. Kobiety do haftu powszechnie wykorzystywały fabryczne nici bawełniane zw. na tym terenie gurem. Na początku XX wieku haft i strój grupy pułtuskiej przeżywał swój rozkwit, aby w okresie dwudziestolecia międzywojennego osiągnąć szczytową formę. Ten najbardziej okazały i imponujący styl haftu kurpiowskiego utożsamiany jest obecnie z całym obszarem Puszczy Białej będąc jego wersją reprezentatywną. W fazie największego rozwoju, charakteryzował się różnorodnością stosowanych ściegów: stebnówki, atłaskowego, dzierganego, pojedynczego i łańcuszkowego oraz mnogością elementów hafciarskich, z których powstawały rozbudowane motywy ornamentacyjne – kółka, półkola, zielka, tworzące bogate kompozycje wielkopłaszczyznowe.
Decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 17 maja 2022 roku hafciarstwo kurpiowskie z Puszczy Białej zostało wpisane na Krajową listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego.
